Nowelizacja k.p.a. – doręczenia elektroniczne

Obowiązująca od 1 czerwca 2017 r. nowelizacja k.p.a. wprowadziła ważną zmianę w zakresie doręczania korespondencji. Poza doręczeniem przez obwieszczenie, o którym już pisałem, wprowadzono przepis art. 39[2] k.p.a., który dotyczy doręczenia na elektroniczną skrzynkę podawczą.

Zgodnie z tym przepisem, gdy stroną lub innym uczestnikiem postępowania jest podmiot publiczny obowiązany do udostępniania i obsługi elektronicznej skrzynki podawczej, to doręczenia dokonuje się na elektroniczną skrzynkę podawczą tego podmiotu.

Obowiązek udostępniania i obsługi takiej skrzynki podawczej dotyczy podmiotów publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, to jest (z uwzględnieniem wyjątków zawartych w tej ustawie):
1) organów administracji rządowej, organów kontroli państwowej i ochrony prawa, sądów, jednostek organizacyjnych prokuratury, a także jednostek samorządu terytorialnego i ich organów,
2) jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych,
3) funduszy celowych,
4) samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz spółek wykonujących działalność leczniczą w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej,
5) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego,
6) Narodowego Funduszu Zdrowia,
7) państwowych lub samorządowych osób prawnych utworzonych na podstawie odrębnych ustaw w celu realizacji zadań publicznych.

Regulacja ta dotyczy zarówno sytuacji, gdy podmiot publiczny jest stroną postępowania, jak i gdy uczestniczy w nim na prawach strony.

Cel nowej regulacji jest jasny – uproszczenie obrotu korespondencji między tymi podmiotami i zmniejszenie jego kosztów. Praktyczna realizacja napotyka jednak wiele trudności, m.in. z uwagi na krótki czas od uchwalenia nowelizacji do jej wejścia w życie.

Otwartą kwestią jest skutek braku doręczenia na elektroniczną skrzynkę podawczą, a doręczenia korespondencji w sposób tradycyjny (papierowy). Orzecznictwo w przypadku art. 39[1] k.p.a. konsekwentnie wskazuje, że uchybienie to nie ma istotnego znaczenia; być może również w przypadku nowej regulacji taki pogląd będzie wyrażany.

Iwo Fisz